ابوالحسین قدوری. [ اَ بُل ْح ُ س َ ن ِ ق ُ ] ( اِخ ) احمدبن محمدبن احمدبن جعفربن حمدان الفقیه الحنفی معروف به قدوری. ریاست حنفیه عراق بدو منتهی گشت. و خطیب صاحب تاریخ از وی روایت آرد و کتاب مشهور المختصر از تألیفات اوست. او را با ابوحامد اسفراینی فقیه شافعی مناظراتی است و قدوری ابوحامد را افقه از شافعی می شمرد. و صاحب ریاض گوید قدوری فقه از ابوعبداﷲ محمدبن یحیی جرجانی فراگرفت و حدیث از محمدبن علی بن مؤید مؤدب و عبداﷲبن محمد الجوشنی روایت کند و ابونصر محمدبن محمد فقه از او آموخت و بر مختصر او نیز شرحی کرد و قاضی القضات ابوعبداﷲ الدامغانی و خطیب از وی حدیث روایت کنند. از تألیفات اوست : شرح مختصر کرخی و تجرید در هفت سِفْر مشتمل بر مسائل خلاف بین اصحاب او و شافعی و تقریب فی الفروع در یک جلد و مسائل خلاف بین حنفیین در یک مجلد. وشرح ادب القاضی ابوبکر خصاف و المختصر در فروع حنفیه ، و چون فقها «الکتاب » گویند مطلق ، مراد همین المختصر است چنانکه نزد نحویین کتاب سیبویه و نزد اهل معانی و بیان دلائل الاعجاز عبدالقاهر. مولد احمد در سال 362 هَ. ق. و به رجب سال 428 در بغداد درگذشت و نسبت او بقدور جمع قدر است و ابن خلکان گوید سبب این انتساب معلوم نیست و سمعانی نیز از بیان علت ساکت است.
