ابوالحسن پزدوی

[ویکی فقه] پَزْدَوی، یا بزدوی، ابوالحسن فخرالاسلام علی بن محمد بن حسین (ح۴۰۰-۵ رجب ۴۸۲ق/۱۰۱۰-۱۳سپتامبر۱۰۸۹م)، فقیه و اصولی حنفی .
او در خاندانی اهل دانش برخاسته از نسف زاده شد. نیای وی عبدالکریم بن موسی پزدوی و پدرش محمد بن حسین از عالمان و محدثان ماوراءالنهر بودند. پزده، خاستگاه این خاندان، قلعه ای در ۶ فرسنگی نسف بر سر راه بخارا بود.
فعالیت علمی
پدرش تنها استاد شناخته اوست. پزدوی بخش مهمی از فعالیت علمی خود را در سمرقند به سرآورد، جایی که مدتی را به تدریس گذراند و گفته شده که مدتی نیز بر مسند قضا بوده است.
شاگردان
از شاگردان او نام محمد بن حسن زالی بلخی ، ابوالمعالی محمد بن نصر مدینی ، خطیب سمرقند در حدیث ، و علاءالدین محمد بن احمد سمرقندی و ظهیرالدین ابوالمعالی زیاد بن الیاس ، در فقه ثبت شده است. ابوحفص عمر بن محمد نسفی صاحب القند، او را در نسف دیده، اما موفق به سماع از او نشده است و روایت او از پزدوی، برخلاف آنچه در اسناد علاءالدین بخاری آمده است، نباید بی واسطه باشد.
سلوک فردی
...