ابوالحسن باخرزی. [ اَ بُل ْ ح َ س َ ن ِ خ َ ] ( اِخ ) علی بن الحسن بن ابی علی بن ابی الطیب الباخرزی. شاعر مشهور. او در جوانی مشتغل بفقه مذهب امام شافعی و تلمیذ شیخ ابومحمد الجوینی والد امام الحرمین بود. پس شروع بفن کتابت کرد و بدیوان رسائل راه یافت و در صروف دهر نشیب و فراز بسیاردید و در سفر و حضر بعجایب روزگار آشنا گشت و جنبه ٔادب او بر فقاهت بچربید و بعربیت و شعر مشهور گشت ودیوان شعر او مجلدی بزرگ است و کتاب دمیةُالقصر و عصرة اهل العصر تصنیف کرد و آن ذیل یتیمه ثعالبی است در ترجمه حال عده ای کثیر از ادبا و شعرا و جز آن. وابوالحسن علی بن زید البیهقی را بر کتاب او ذیلی است مسمی به وشاح الدمیه و او در مجلس اُنسی به سال 467 هَ. ق. در باخرز کشته شد و خونش هدر و پایمال گشت.
