ابوالحسن الحرانی. [ اَ بُل ْ ح َ س َ نِل ْ ح َرْ را ] ( اِخ ) ثابت بن ابراهیم بن زهرون ، عم ابراهیم بن هلال صابی ، کاتب معروف. او طبیبی حاذق و مصیب در تشخیص ولیکن در تعلیم دانسته های خود ضنت داشت. مولد او رقه به سال 283 هَ. ق. بود و در زمان عزالدوله بختیار به بغداد میزیست و آنگاه که ابن بقیه وزیر عزالدوله دچار بیماری صعب و مشرف بهلاک بود بمعالجه ابوالحسن بهبود یافت و از وزیر و کسان وی مالی وافر بدو رسید. به سال 364 او را بملازمت خدمت عضدالدوله دیلمی خواندند و وی امتناع ورزید. از تصانیف اوست : اصلاح مقالاتی از کتاب یوحنابن سرافیون و ترجمه کتبی از فیلغریوس چون کتاب القوباء و کتاب مایعرض الملئة و الاسنان و مبحث. و خود او راست : کتاب جواب سوءالات و آن پاسخهائی است بر اسئله ای چند که از وی کرده اند. وفات وی به بغداد در سنه 369 بود.
