ابوالبرکات بغدادی

[ویکی اهل البیت] هبة الله بن یعلی بن ملکاء بلدی بغدادی، طبیب و فیلسوف یهودی. ملقب به اوحدالزمان از مردم بلد در طریق بغداد به موصل. او به قرن ششم می زیست در ابتدا به بغداد شد و نزد ابوالحسن سعید بن هبةالله دانش طب فراگرفت و در همان جا شغل طبابت ورزید و شهرت یافت.
تاریخ دقیق تولد و وفات ابوالبرکات مشخص نیست، اما با دوران «مستنجد و مستضی» سی و دومین و سی و سومین خلفای عباسی یعنی در سالهای 555 تا 575 هـ.ق معاصر بود.
در ناحیه ی «بلد» از توابع دجیل مابین سامرا و بغداد (نزدیکی موصل) به دنیا آمد، خانواده اش یهودی بودند ولذا او نیز در همان خانواده در بغداد تربیت و همانجا ماندگار شد.
پدرش: «علی» یا «یعلی» یا «الی» بن ملکا (ملکان)، بین این اسامی شکی وجود دارد زیرا به قرینه ی یهودی بودنش، نام علی بعید به نظر می رسد اما به هرحال او را «ابن ملکا» و «البن ملکان» گویند.
ابوالبرکات تحصیلات علوم خود را در رشته طب و فلسفه و فنون ادبیه تا سرحد عالی پیش برد، طب را نزد «ابوالحسن سعید بن هبة الله بن حسین» که در این رشته ممتاز و در علوم حکمیه با فضل و از اساتید مشهور بود، در همان بغداد آموخت.
سپس به سبب مهارتش در پزشکی به خدمت خلفای عباسی درآمده و طبیب مخصوص آن دو خلیفه گردید. شهرتش در معالجات به حدی رسید که از طرف و اکناف او را دعوت و حتی برای معالجه بیماری در پادشاهان سلجوقی از بغداد به همدان فرامی خواند، او در تشخیص و معالجه بیماران روش های خاصی بکار می برد که موجب حیرت پزشکان آن زمان شده بود، نمونه هایی از روش و درمان او را در آثار «ابن ابی اصبیعه» و «قفطی»، می توان مشاهده کرد.