ابوالبرکات بغدادی. [ اَ بُل ْ ب َ رَ ت ِ ب َ ] ( اِخ ) هبةاﷲبن یعلی بن ملکاء بلدی بغدادی ، طبیب و فیلسوف یهودی. ملقب به اوحدالزمان ازمردم بلد در طریق بغداد به موصل. او به قرن ششم میزیست. در ابتداء به بغداد شد و نزد ابوالحسن سعیدبن هبةاﷲ دانش طب فراگرفت و در همانجا شغل طبابت ورزید وشهرت یافت و کرّتی برای معالجه سلطان مسعودبن ملکشاه سلجوقی بایران آمد و بیماری او علاج کرد و با نعمت وافر به بغداد بازگشت و در این وقت مرض داخس ( عقربک ) در لشکریان سلطان افتاد و او با قطع انگشت علاج میکرد و دیگر طبیبان با مرهم و دوا مداوا نمی توانستند واز این رو بر شهرت او بیفزود و در اواخر عمر مسلمانی گرفت. او راست : کتابی در فلسفه بنام معتبر مشتمل بر منطق و طبیعی و الهی با عبارتی فصیح و مقاصدی روشن و کتاب امین الارواح و کتاب الاقرابادین و اختصارالتشریح لجالینوس و رسالةٌ فی العقل و ماهیته و رسالة فی الدوّاء، و ابن خلکان در ذیل ترجمه ابن تلمیذ هبةاﷲ نام و نسبت وی را بدین گونه ضبط کرده است : هبةاﷲبن علی بن ملکان. وفات او در زمان مستضی بمرض جذام بود.
