ابوا دا کاچا ( ایتالیایی: Oboe da caccia؛ تلفظ ؛ معنای تحت اللفظی: ابوای شکار ) یک ساز بادی چوبی با ۲ قمیش ( موسیقی ) از خانوادهٔ ابوا است که زیروبمی آن ۱/۵ کمتر از ابواست و بیشتر در دوران موسیقی باروک و موسیقی کلاسیک استفاده می شد. این ساز این یک بدنهٔ لوله ای منحنی دارد، و در مورد نسخه های مدرن آن، دارای یک سر برنجی است که برای یک ابوا غیرمعمول است. این ساز احتمالاً توسط فردی به نام آیشن تاپف در لایپزیگ اختراع شد[ ۱] و اولین ارجاع تاریخی به آن سال ۱۷۲۲ است که آهنگساز آلمانی یوهان فریدریش فاش آن را از لایپزیگ برای دربار در تسربست سفارش داد. [ ۲]
دامنهٔ صوتی این ساز نزدیک به کر آنگله است: از فا در زیر دو میانی ( C4 نوشته می شود اما صدای F3 می دهد ) تا ر بالای حامل سوم ( D6 نوشته می شود اما صدای G5 می دهد ) . بنابراین ابوا دا کاچا نوعی ساز انتقالی در نت فا محسوب می شود.
یوهان سباستیان باخ بیشتر از محدودهٔ صوتی میانی و پائینی این ساز استفاده می کرد، شاید به این دلیل که شاخص اصلی این ساز است.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفدامنهٔ صوتی این ساز نزدیک به کر آنگله است: از فا در زیر دو میانی ( C4 نوشته می شود اما صدای F3 می دهد ) تا ر بالای حامل سوم ( D6 نوشته می شود اما صدای G5 می دهد ) . بنابراین ابوا دا کاچا نوعی ساز انتقالی در نت فا محسوب می شود.
یوهان سباستیان باخ بیشتر از محدودهٔ صوتی میانی و پائینی این ساز استفاده می کرد، شاید به این دلیل که شاخص اصلی این ساز است.
wiki: ابوا دا کاچا