ابو رکوه
لغت نامه دهخدا
ابورکوه. [ اَ رَ وَ / رِوَ / رُ وَ ] ( اِخ ) از احفاد هشام بن عبدالملک. او به سال 377 هَ. ق. بر حاکم بامراﷲ خروج کرد و جمعی بسیار بر او گرد آمدند و وی برقه را تسخیر کرد و حاکم جیشی بتدمیر او فرستاد و ابورکوه آن سپاه بشکست و صعید را نیز متصرف گشت. بار دیگر خلیفه لشکری بزرگ بمقابل او گسیل کرد و او بدان جنگ مغلوب و مقتول شد.
فرهنگ فارسی
پیشنهاد کاربران
پیشنهادی ثبت نشده است. شما اولین نفر باشید