ابه

[ویکی اهل البیت] آبه. این صفحه مدخلی از دائره المعارف معارف و معاریف است
نام محلی است در 24 هزار گز فاصله از ساوه که آوه و آوج نیز گویند و آن در قدیم شهری بوده و آثار باستانی بسیار پیرامون آن دیده می شود. مردم آنجا شیعه اثنی عشری بوده اند و با هم اتفاق نیکو داشته اند.(دهخدا)
حضرت عبدالعظیم حسنی از امام هادی علیه السلام روایت کند که فرمود: اهل قم و اهل آبه آمرزیده اند زیرا آنها جدم علی بن موسی الرضا علیه السلام را در طوس زیارت کردند و هر کس آن حضرت را زیارت کند و در راه قطره ای باران بر او ببارد، خداوند جسدش را بر آتش حرام سازد.(بحار:60/231)
یاقوت حموی آورده: آبه شهرکی است به نزدیکی ساوه، عوام الناس آن را آوه می خوانند. مردم آن شیعی مذهب و اهالی ساوه سنی می باشند، پیوسته میان اهالی این دو شهر جنگهای خونین مذهبی برپا بوده.
ابوطاهر بن سلفه گوید: قاضی ابونصر احمد بن علاء میمندی را در شهر اهر از شهرهای آذربایجان دیدم این دو بیت شعر که از سروده های خود بود، برایم ایراد نمود:
                      
سید مصطفی حسینی دشتی، معارف و معاریف

[ویکی اهل البیت] آبَه. این صفحه مدخلی از دائره المعارف معارف و معاریف است
نام محلی است در 24 هزار گز فاصله از ساوه که آوه و آوج نیز گویند و آن در قدیم شهری بوده و آثار باستانی بسیار پیرامون آن دیده می شود. مردم آنجا شیعه اثنی عشری بوده اند و با هم اتفاق نیکو داشته اند.(دهخدا)
حضرت عبدالعظیم حسنی از امام هادی علیه السلام روایت کند که فرمود: اهل قم و اهل آبه آمرزیده اند زیرا آنها جدم علی بن موسی الرضا علیه السلام را در طوس زیارت کردند و هر کس آن حضرت را زیارت کند و در راه قطره ای باران بر او ببارد، خداوند جسدش را بر آتش حرام سازد.(بحار:60/231)
یاقوت حموی آورده: آبه شهرکی است به نزدیکی ساوه، عوام الناس آن را آوه می خوانند. مردم آن شیعی مذهب و اهالی ساوه سنی می باشند، پیوسته میان اهالی این دو شهر جنگهای خونین مذهبی برپا بوده.
ابوطاهر بن سلفه گوید: قاضی ابونصر احمد بن علاء میمندی را در شهر اهر از شهرهای آذربایجان دیدم این دو بیت شعر که از سروده های خود بود، برایم ایراد نمود:

آبه (دهانه). آبه نام یک گودال آتشفشانی در روی کره ماه است که در نیم کره جنوبی آن قرار دارد. این دهانه در جنوب دهانه هس و در شرق دهانه بزرگ دهانه پوانکاره.

آبه. آبه (Abbe)
(در فرانسوی به معنی «رئیس دیر» یا «راهب کل») عنوان محترمانۀ کشیشان فرانسوی که عضو هیچ فرقۀ مذهبی نباشند. این عنوان، پیش از انقلاب کبیر فرانسهبه کسانی اطلاق می شد که معلم سرخانه، استاد دانشگاه، یا ادیب بودند و بده بِستان چندانی یا هیچ ارتباطی با کلیسا نداشتند. آبه هایی که در مراسم مذهبی به کشیشان کمک می کردند از دیر (صومعه) مقرری می گرفتند، اما لزوماً راهبنبودند.