ابناء زمان

لغت نامه دهخدا

ابناء زمان. [ اَ ءِ زَ ] ( ترکیب اضافی ، اِ مرکب ) مردم روزگار. اهل روزگار. خلق :
این گُرْسنه گرگ بی ترحم
خود سیر نمیشود ز مردم
وین دور فلک چو آسیابست
ابناء زمان مثال گندم.
سعدی.

پیشنهاد کاربران

اهل زمانه: مردم روزگار.
( مرزبان نامه، محمد روشن ج اول، چاپ دوم، ۱۳۶۷. ص ۴۳۷ ) .
به معنای فرزندان زمان است و کنایه است از کسانی که منفعت طلب هستند و نان به نرخ روز میخورند.
مثال:
حافظ ابناء زمان را غم مسکینان نیست
زین میان گر بتوان به که کناری گیرند

بپرس