ابناء الاحرار

اَبناءُ الاَحرار
(یا: اَبْناءِ اَحْرار؛ بنوالاَحْرار؛ اَبْناءِ فُرْس، به معنی فرزندان آزادان/آزادگان) لقب عمومی فرزندان آن عده از ایرانیانی که در عصر خسرو انوشیروان ساسانی برای جنگ با حبشیان و اعادۀ سلطنت سیف بن ذی یزن به یمن اعزام شده بودند. اینان پس از اخراج حبشیان همچنان در یمن باقی ماندند و به یکی از نیروهای اجتماعی مؤثر یمن تبدیل شدند و در اواخر جاهلیت حکومت یمن را به دست گرفتند. فیروز دیلمی، از صحابی پیامبر اسلام، از این مردم بود و باذان آخرین حکمران ایرانی تبار یمن در حیات پیامبر مسلمان شد. اینان در فرونشاندن شورش بعضی مدعیان نبوت، پس از رحلت پیامبر اسلام (ص) دخالت داشتند. اعراب یمن تا مدت ها بعد، این مردم را اَبْناءِالاَحْرار و بَنوالاَحْرار و اَبْناوی می خواندند. بعضی از مورخان امروزی بر آن اند که قبیله معروف اَزْد، از این مردم به وجود آمده است.