ابن یمین محمود

اِبنِ یَمین، محمود (ح ۶۸۵ـ ۷۶۹ق)
شاعر ایرانی. اهل فریومد سبزوار بود. پدرش ( ـ۷۲۲ق)، شاعر، منشی و در بیهق خرده مالک بود و در دستگاه خواجه علاء الدین محمد فریومدیِ ( ـ۷۴۲ق) صاحب دیوان و وزیر خراسان، به شغل استیفا و طغرانویسی سرگرم بود. پس از مرگ پدر، ابن یمین جانشین او شد. ابن یمین پس از قتل خواجه علاء الدین به دست سربداران، به سبزوار رفت و به خدمت امیر وجیه الدین مسعود، امیر سربداران، درآمد. در جنگی که میان سربداران و ملک معز الدین حسین کرت روی داد چندی اسیر شد. در نهایت به زادگاه خود رفت و از دربار و درباریان کناره گرفت و در مزرعه ای، که از پدر به ارث برده بود، اقامت کرد. ستایشگر خواجه علاءالدین محمد، وزیر سلطان محمد خدابنده، و طغای تیمور و امرای سربداران و آل کرت بود. شهرت و اهمیت وی، بیشتر به سبب قطعاتش است که درون مایۀ عرفانی، اخلاقی و اجتماعی دارد. اشعاری نیز در مناقب امامان و واقعۀ کربلا سروده است. از آثارش: منشآت؛ دیوان اشعار که در ۷۴۳ق، در جنگ میان سربداران و ملک معزالدین حسین کرت، فرمانروای هرات، به غارت رفت، اما بعد شاعر طی ده سال، آن را گرد آورد.