ابن مُتَوّج، جمال الدین احمد (قرون ۸ و ۹ق)
عالم امامی. در برخی منابع لقب او فخرالدین و شهاب الدین نیز آمده است. از مردم اُوال، جزیره ای در بحرین، بود. برای تحصیل به عراق رفت. در حِلّه در محضر فخرالمحققین، فرزند علامۀ حلی، و دیگران تلمذ کرد و پس از دریافت اجازه از آنان به بحرین بازگشت و تا پایان عمر به قضاوت و امور حِسبیه پرداخت. وی در حله با شهید اول گفت وگو و مباحثه داشته است. احمد بن فهد احسایی، فخرالدین سبیعی و احمد بن محذم اوائلی از او بهره گرفته و روایت کرده اند. از آثار اوست: الناسخ و المنسوخ، رساله ای که عبدالجلیل حسینی قاری آن را شرح کرده و با تصحیح و ترجمۀ محمدجعفر اسلامی به چاپ رسیده است (تهران، ۱۳۴۴ش)؛ غرائب المسائل، کفایةالطالبین؛ منهاج الهدایة فی تفسیر آیات الاحکام الخمسمأة؛ وسیلةالقاصد فی فتح معضلات القواعد، در شرح قواعدالاحکام علامۀ حلی؛ منظومه ای بلند در مراثی و حماسه های شیعه با نام الثارات یا قصص الثار.
عالم امامی. در برخی منابع لقب او فخرالدین و شهاب الدین نیز آمده است. از مردم اُوال، جزیره ای در بحرین، بود. برای تحصیل به عراق رفت. در حِلّه در محضر فخرالمحققین، فرزند علامۀ حلی، و دیگران تلمذ کرد و پس از دریافت اجازه از آنان به بحرین بازگشت و تا پایان عمر به قضاوت و امور حِسبیه پرداخت. وی در حله با شهید اول گفت وگو و مباحثه داشته است. احمد بن فهد احسایی، فخرالدین سبیعی و احمد بن محذم اوائلی از او بهره گرفته و روایت کرده اند. از آثار اوست: الناسخ و المنسوخ، رساله ای که عبدالجلیل حسینی قاری آن را شرح کرده و با تصحیح و ترجمۀ محمدجعفر اسلامی به چاپ رسیده است (تهران، ۱۳۴۴ش)؛ غرائب المسائل، کفایةالطالبین؛ منهاج الهدایة فی تفسیر آیات الاحکام الخمسمأة؛ وسیلةالقاصد فی فتح معضلات القواعد، در شرح قواعدالاحکام علامۀ حلی؛ منظومه ای بلند در مراثی و حماسه های شیعه با نام الثارات یا قصص الثار.