ابن مالِک، محمد (اندلس ۶۰۰ ـ دمشق ۶۷۲ق)
نحوی، لغوی و شاعر عرب. به قصد کسب علم، از اسپانیا به حلب رفت و نزد السَخاوی و ابن یَعیش درس خواند؛ سرانجام در دمشق اقامت کرد و در آن جا نحو و لغت و قرآن و حدیث آموخت. با ابن حاجب معاصر بود، اما معلوم نیست که این دو با هم ملاقات کرده باشند. از آثار اوست: العُمده، با شرحی مفصل و عالمانه؛ تسهیل الفوائد، تألیفی فشرده و دشوارفهم در نحو؛ الفیه، منظومه ای در تقریباً هزار بیت در اصول صرف و نحو که مشهورترین اثر اوست و پس از آجُرّومیّۀ ابن آجُرّوم، بیشترین شرح برآن نوشته شده است؛ از آن جمله شرحی به قلم بدرالدین، پسرش، و جلال الدین سیوطی.
نحوی، لغوی و شاعر عرب. به قصد کسب علم، از اسپانیا به حلب رفت و نزد السَخاوی و ابن یَعیش درس خواند؛ سرانجام در دمشق اقامت کرد و در آن جا نحو و لغت و قرآن و حدیث آموخت. با ابن حاجب معاصر بود، اما معلوم نیست که این دو با هم ملاقات کرده باشند. از آثار اوست: العُمده، با شرحی مفصل و عالمانه؛ تسهیل الفوائد، تألیفی فشرده و دشوارفهم در نحو؛ الفیه، منظومه ای در تقریباً هزار بیت در اصول صرف و نحو که مشهورترین اثر اوست و پس از آجُرّومیّۀ ابن آجُرّوم، بیشترین شرح برآن نوشته شده است؛ از آن جمله شرحی به قلم بدرالدین، پسرش، و جلال الدین سیوطی.