ابن ماجشون. [ اِ ن ُ ج ِ ] ( اِخ ) عبدالملک بن عبدالعزیزبن عبداﷲبن سلمه مدنی. فقیه مالکی معروف. و اجداد او اصلاً ایرانی و از مردم اصفهان بوده اند. یکی از نیاکان او اسلام آورد و عبدالعزیز پدر عبدالملک از فقهای زمان خویش بود و او نزد پدر و مالک بن انس فقه و حدیث آموخت و در پایان عمر نابینا گشت. او را با احمدبن حنبل و شافعی مباحثاتی است. گویند ابن ماجشون به غنا ولعی تمام داشت و پیوسته خنیاگری ملازم او بود. و گفته اند لقب ماجشون را که به معنی سرخ و سپید است سکینه بنت الحسین علیهماالسلام بدو داده است ، و بعضی گفته اند ماجشون از کلمه شونی ( = چونی ) آید که ایرانیان در پرسش از حال یکدیگر گویند.
