ابن قیم الجوزیه. [ اِ ن ُ ق َی ْ ی ِ مِل ْ ج َ زی ی َ ] ( اِخ ) شمس الدین ابوعبداﷲ محمدبن ابی بکر حنبلی ، شاگرد و پیرو ابن تیمیه. بعدم خلود عذاب عُصات معتقد بود و زیارت مسجد خلیل ( حبرون ) را حرام میشمرد و بدین سبب دستگیر و محبوس گردید. او را کتب بسیار است ، ازجمله : کتاب الفوائدالمشوقه. کتاب الروح. کتاب اخبارالنساء. کتاب الطریق الحکمیة فی السیاسة الشرعیه. کتاب مفتاح دارالسعادة. زادالمعاد فی هدی خیرالعباد. کتاب هادی الارواح. کتاب الجواب الکافی. کتاب اغاثةاللهفان. کتاب مدارک السالکین. کتاب اقسام القرآن. و کتب مزبوره همگی به مصر و بعضی به حیدرآباد طبعشده است. مولد او به سال 691 هَ.ق. و وفات در سنه ٔ751 بوده است. وجه تسمیه او به ابن القیم الجوزیه تولیت مدرسه جوزیه دمشق است که پدر یا جد او داشته است. و در کشف الظنون از شُرّاح الفیه ابن مالک یکی برهان الدین ابراهیم بن محمدبن قیم الجوزیه را نام می بردو شرح او را به اسم ارشادالسالک ذکر میکند و وفات او را765 میگوید و نمیدانم تصحیفی در نام و لقب و سال وفات روی داده و یا دو تن به نام ابن قیم الجوزیه ( و شاید از یک خاندان ) در مائه هشتم هجری بوده اند.
