ابن قُدامَه، عبدالله (فلسطین ۵۴۱ ـ دمشق ۶۲۰ق)
فقیه حنبلی. از آل قدامه، خاندانی فلسطینی تبار، بود که در گسترش مذهب حنبلی نقش بسزایی داشتند. در بغداد، دمشق، موصل و مکه درس خواند. عبدالقادر دقاق، ابن بطی و ابی زرعه از شیوخ و استادان او، و برادرزاده اش عبدالرحمان، ابن نقطه و ابن خلیل از شاگردان او بودند. در جامع مظفری دمشق به تدریس پرداخت. در تفسیر، حدیث، اصول و مناظره نیز توانا بود. او ازجملۀ فقیهان دورۀ رواج اجتهاد در مذهب است که منبع استنباط را آرای پیشوایان می دانستند. آثار بسیاری دارد که معروف ترین آن ها المغنی فی شرح مختصرالخرقی (مصر، ۱۳۴۱ق) است.
فقیه حنبلی. از آل قدامه، خاندانی فلسطینی تبار، بود که در گسترش مذهب حنبلی نقش بسزایی داشتند. در بغداد، دمشق، موصل و مکه درس خواند. عبدالقادر دقاق، ابن بطی و ابی زرعه از شیوخ و استادان او، و برادرزاده اش عبدالرحمان، ابن نقطه و ابن خلیل از شاگردان او بودند. در جامع مظفری دمشق به تدریس پرداخت. در تفسیر، حدیث، اصول و مناظره نیز توانا بود. او ازجملۀ فقیهان دورۀ رواج اجتهاد در مذهب است که منبع استنباط را آرای پیشوایان می دانستند. آثار بسیاری دارد که معروف ترین آن ها المغنی فی شرح مختصرالخرقی (مصر، ۱۳۴۱ق) است.