ابن قبه رازی

[ویکی شیعه] ابوجعفر محمد بن عبدالرحمان بن قِبِه رازی، معروف به اِبْن ِ قِبِه رازی متکلم امامی در اوایل سده چهارم قمری است. ابن شهر آشوب و نجاشی او را به عنوان متکلمی قوی دست و نیکو عقیده ستوده اند. از مناظره ها و مجادله هایی که با متکلمان بزرگ عصر خود داشته چنین بر می آید که در زمان خود در علم کلام از برجستگی ویژه ای برخوردار بوده است. از وی تألیفاتی بر جای مانده است.
از تاریخ تولد و درگذشت و سیر زندگی او اطلاعی در دست نیست، جز آنکه در آغاز معتزلی بود ولی پس از مدتی به مذهب امامیه گروید.
ابوالقاسم بلخی را از استادان وی و ابن بُطَّه قمی را از شاگردان او دانسته اند.