ابن قبه

[ویکی فقه] اِبْن ِ قِبه ، ابوجعفر محمد بن عبدالرحمان بن قبه رازی ، متکلم امامی (د اوایل سده ۴ق /۱۰م ) بود.
از تاریخ تولد و درگذشت و سیر زندگی او اطلاعی در دست نیست ، جز آنکه در آغاز معتزلی بود ولی پس از مدتی به مذهب امامیه گروید.ابوالقاسم بلخی (ه م ) را از استادان وی و ابن بُطَّه قمی (ه م ) را از شاگردان او شمرده اند
قدرت علمی
ابن شهر آشوب و نجاشی او را به عنوان متکلمی قوی دست و نیکو عقیده ستوده اند.از مناظره ها و مجادله هایی که با متکلمان بزرگ عصر خود داشته چنین برمی آید که در زمان خود در علم کلام از برجستگی ویژه ای برخوردار بوده است .
مهم ترین رویداد کلامی
در عصر ابن قبه مهم ترین مبحث متکلمان امامیه پاسخ دادن به شبهاتی بوده که متکلمان فرق دیگر اسلامی بر نظریه امامت شیعه اثنی عشری وارد می کردند.
آثار
...

[ویکی اهل البیت] این صفحه مدخلی از دائره المعارف معارف و معاریف است
ابوجعفر محمد بن عبدالرحمن رازی، معروف به «ابن قِبَة»: فقیه و متکلم شیعی در قرن چهارم هجری، وی شاگرد ابوالقاسم احمد بن عبدالله کعبی (م 317 ق) و تقریباً معاصر کلینی (م 9/328 ق) بوده است، در فن بحث و استدلال مهارتی بسزا داشته. در آغاز معتزلی بود و سپس به مذهب تشیع گرائید، وی با ابوالقاسم بلخی متکلم معروف معاصر بوده.
گویند: پنجاه بار پیاده به سفر حج رفت. ابن بطه از وی کسب دانش نمود و ابوالحسن سوسنجردی از او روایت کرده است. او راست کتاب های: الانصاف والامامة. (فهرست ابن الندیم و دائرةالمعارف تشیع و لغتنامه دهخدا)
سید مصطفی حسینی دشتی، معارف و معاریف.