ابن غلبون عبدالمنعم بن عبیدالله

[ویکی نور] ابن غَلْبون، ابوالطیب عبدالمنعم بن عبیدالله، در 12 رجب 309ق، متولد شد. مسلک او شافعی بود.
وی در حلب زاده شد، در مصر سکنی گزید و همان جا در 7 جمادی الاول 389ق، درگذشت. ابن غلبون در قرائت از استادانی مانند ابراهیم بن عبدالرزاق، محمد بن جعفر فریابی و ابن خالویه بهره برد و از عبیدالله بن حسین انطاکی، عدی بن احمد بن عبدالباقی اذنی و احمد بن محمد بن عماره دمشقی حدیث شنید. ابن سوار به خطا محمد بن سنان شیزری معروف به ابن سرج را از مشایخ او شمرده است.
ابن غلبون بعدها خود در این دو رشته به تدریس پرداخت. برخی از شاگردان وی در قرائت عبارت بودند از: فرزندش ابوالحسن طاهر، مکی بن ابی طالب قیسی، ابوعمر طلمنکی، احمد بن نفیس و مقدسی جغرافی دان مشهور. در حدیث نیز کسانی همچون عبیدالله بن احمد بن سخت رقّی، احمد بن ابراهیم بن کامل صوری، محمد بن جعفر میماسی و حسن بن اسماعیل ضراب از وی بهره برده اند.
وی هم از نظر وسعت آگاهی و دقت علمی و هم از نظر خصوصیات اخلاقی، مورد تمجید پیشینیان قرار گرفته و وزیر وقت ابوجعفر ابن فضل نیز بسیار او را احترام می داشته است.
ابن غلبون در خصوص مسائل مربوط به قرائت، نظراتی ابراز داشته که شاگردش مکی بن ابی طالب برخی از آنها را در کتاب «الکشف» بازگو کرده است.
او علاوه بر قرائت و حدیث، در ادب و شعر نیز دستی داشته است؛ به طوری که برخی چون ثعالبی، ادب وی را ستوده اند و در منابع، ابیاتی را از او نقل کرده اند.