ابن عَقیل، بهاءالدین عبدالله (قاهره ۶۹۸ ـ ۷۶۹ق)
نحوی، فقیه و قاضی شافعی. نسب او به عقیل بن ابیطالب می رسد. ابن عقیل نحو را در قاهره نزد ابوحیان اندلسی و قرائت های هفت گانه را در محضر تقی الدین صائغ آموخت. در بین اساتید خود به علاء الدین قونوی نزدیک تر بود و فقه، اصول، ادب، منطق و تفسیر را نزد وی گذراند. ابن عقیل از نزدیکان خطیب قزوینی قاضی القضاة مصر بود و معلم فرزندان او شد. او علاوه بر تدریس، به امر قضاوت نیز پرداخت، و نیابت خطیب قزوینی و سپس نیابت قاضی القضاة عزالدین ابن جماعه را به عهده داشت. در نحو به درجه ای دست یافت که ابوحیان استاد وی او را داناترین نحویان دنیا خواند. از آثار اوست شرح الفیۀ ابن مالک؛ الجامع النفیس فی مذهب الامام محمد بن ادریس؛ الذخیرة؛ ذیل بر الجامع النفیس.
نحوی، فقیه و قاضی شافعی. نسب او به عقیل بن ابیطالب می رسد. ابن عقیل نحو را در قاهره نزد ابوحیان اندلسی و قرائت های هفت گانه را در محضر تقی الدین صائغ آموخت. در بین اساتید خود به علاء الدین قونوی نزدیک تر بود و فقه، اصول، ادب، منطق و تفسیر را نزد وی گذراند. ابن عقیل از نزدیکان خطیب قزوینی قاضی القضاة مصر بود و معلم فرزندان او شد. او علاوه بر تدریس، به امر قضاوت نیز پرداخت، و نیابت خطیب قزوینی و سپس نیابت قاضی القضاة عزالدین ابن جماعه را به عهده داشت. در نحو به درجه ای دست یافت که ابوحیان استاد وی او را داناترین نحویان دنیا خواند. از آثار اوست شرح الفیۀ ابن مالک؛ الجامع النفیس فی مذهب الامام محمد بن ادریس؛ الذخیرة؛ ذیل بر الجامع النفیس.