اِبن عَطاء، احمد بن محمد ( ـ ۳۰۹ق)
عارف و صوفی بغدادی. او را از بزرگان طبقۀ سوم دانسته اند. ابن عطاء در شمار عالمان مشایخ صوفیه بود. طریقت را از ابراهیم نارستانی أخذ کرد و چندی با جنید صحبت داشت. ابوسعید خرّاز او را بسیار ارج می نهاد. تفسیری تأویلی بر قرآن کریم نوشته که در شمار نخستین تفسیرهای تأویلی کامل قرآن کریم است. آورده اند که پس از آن که حامد بن عباس وزیر المقتدر بالله از اعدام حلاج فارغ شد، از ابن عطاء خواست تا عقیدۀ خود را دربارۀ حلاج بازگوید. او نیز، با تعریض به اموال بی شمار وزیر، از اعلان صریح نظر خود ابا کرد، اما آن تعریض بر وزیر چندان گران آمد که حکم کرد تا دندان های ابن عطاء را برکندند و بر سرش کوبیدند تا کشته شد.
عارف و صوفی بغدادی. او را از بزرگان طبقۀ سوم دانسته اند. ابن عطاء در شمار عالمان مشایخ صوفیه بود. طریقت را از ابراهیم نارستانی أخذ کرد و چندی با جنید صحبت داشت. ابوسعید خرّاز او را بسیار ارج می نهاد. تفسیری تأویلی بر قرآن کریم نوشته که در شمار نخستین تفسیرهای تأویلی کامل قرآن کریم است. آورده اند که پس از آن که حامد بن عباس وزیر المقتدر بالله از اعدام حلاج فارغ شد، از ابن عطاء خواست تا عقیدۀ خود را دربارۀ حلاج بازگوید. او نیز، با تعریض به اموال بی شمار وزیر، از اعلان صریح نظر خود ابا کرد، اما آن تعریض بر وزیر چندان گران آمد که حکم کرد تا دندان های ابن عطاء را برکندند و بر سرش کوبیدند تا کشته شد.
wikijoo: ابن_عطاء،_احمد_بن_محمد_(_ـ_۳۰۹ق)