ابن عالِمه، نجم الدین (دمشق ۵۹۳ ـ حمص ۶۵۲ق)
پزشک سوری. مادرش از زنان عالمۀ دمشق و پدرش، موفق الدین معروف به منفاخ، طبیب متبحّری بوده است. ابن عالمه به فراگیری پزشکی، ادبیات، شعر، منطق، فلسفه و ریاضی روی آورد و در خطاطی و موسیقی دست داشت اما عمدۀ شهرت او به سبب مهارت او در پزشکی است. پزشک مخصوص ملک مسعود ایوبی و سپس وزیر او شد، اما براثر تندخویی اش از وزارت عزل شد. مدتی نیز پزشک مخصوص ملک الاشرف مظفرالدین موسی ایوبی فرمانروای شهر حمص شد و سرانجام در همین شهر درگذشت. گاه نیز به روایت برادرش اعتقاد دارند که او را مسموم کرده اند. از آثار اوست: کتاب التدقیق فی الجمع و التفریق، هتک الاستار فی تمویه الدخوار، تعالیق، شرح احادیث النبوّیة تتعلّق بالطب، کتاب العلل و الامراض.
پزشک سوری. مادرش از زنان عالمۀ دمشق و پدرش، موفق الدین معروف به منفاخ، طبیب متبحّری بوده است. ابن عالمه به فراگیری پزشکی، ادبیات، شعر، منطق، فلسفه و ریاضی روی آورد و در خطاطی و موسیقی دست داشت اما عمدۀ شهرت او به سبب مهارت او در پزشکی است. پزشک مخصوص ملک مسعود ایوبی و سپس وزیر او شد، اما براثر تندخویی اش از وزارت عزل شد. مدتی نیز پزشک مخصوص ملک الاشرف مظفرالدین موسی ایوبی فرمانروای شهر حمص شد و سرانجام در همین شهر درگذشت. گاه نیز به روایت برادرش اعتقاد دارند که او را مسموم کرده اند. از آثار اوست: کتاب التدقیق فی الجمع و التفریق، هتک الاستار فی تمویه الدخوار، تعالیق، شرح احادیث النبوّیة تتعلّق بالطب، کتاب العلل و الامراض.