ابن عاصم اندلسی محمد بن محمد

[ویکی نور] ابن عاصم، ابوبکر محمد بن محمد بن عاصم قیسی اندلسی غرناطی، ادیب و فقیه مالکی، در سال 760ق، در غرناطه متولد شد. در همان شهر پرورش یافت و علوم را از دو دایی خود ابوبکر ابن جزی و ابومحمد ابن جزی و نیز از ابواسحاق ابراهیم بن الحاج، ابوسعید بن لُب، ابوعبدالله قیجاطی، ابوعبدالله ابن علاّق، ابوالحسن علی بن منصور اشهب، ابومحمد عبدالله تلمسانی، ابواسحاق شاطبی، ابوعبدالله بلنسی و دیگران فراگرفت. فرزندش قاضی ابویحیی، مطالب مفصلی درباره او نوشته که بابا تنبکتی آن را نقل کرده است، اما این مطالب بیشتر در مدح و ستایش اوست و جز نکاتی معدود، اطلاعی از زندگی او به دست نمی دهد. گفته اند او در آغاز، پیشه صحّافی و کتاب فروشی داشته و سرانجام به قاضی القضاتی غرناطه رسیده است. مدتی نیز کاتب (وزیر) یوسف ثانی، الغنی بالله، صاحب غرناطه بوده است. ابن عاصم علاوه بر پایه رفیعش در فقه، در قرائت و ادب نیز مهارت داشته و بیشتر تألیفات او به صورت ارجوزه و قصیده است. در نحو بین قیاس و سماع جمع می کرده و گرایش به رأی بصریان داشته است.
ابن عاصم در سال 829ق، از دنیا رفت.
از ده کتاب او که در منابع آمده، چهار اثر زیر بر جای مانده است:
برگرفته از دایرةالمعارف بزرگ اسلامی، ج 4 ص 172.
ألفیة ابن عاصم فی أصول الفقه المسماة (مهیع الوصول إلی علم الأصول)
إحکام الأحکام علی تحفة الحکام