ابن ظافر ازدی

ابن ظافر ازدی ( ۱۱۷۱ - ۱۲۱۶ ) ( نسب:جمال الدین ابوالحسن علی بن ابی منصور ظافر بن حسین أزدی خَزرجی ) کاتب، شاعر، ادیب و تاریخ نگار مصری بود. [ ۱]
زادهٔ قاهره در ۱۱۷۱م/ ۵۶۷ق بود. نزد پدرش فقه خواند، سپس به ادبیات و شعر روی آورد. پس از این، در مدرسهٔ مالکی شناخته شده به مدرسهٔ القمحیّة، جایگزین پدرش در آموزش فقه شد. در سال ۱۱۹۱م/ به شام رفت و صلاح الدین ایوبی را مدح کرد، حال آنکه صلاح الدین در جنگ با صلیبی ها و بازپس گیری فلسطین مشغول بود و چندان اعتنایی به امور غیرنظامی نداشت. سپس ابن ظافر به تنی چند از امیران و بزرگان ایوبی پیوست؛ در این اثنا، بسیار میان مصر و شام دررفت وآمد بود و مدتی به وزارت رسید. در ۶۱۲ق به مصر بازگشت و درگذشت او در ۱۲۱۶م/ ۱۵ شعبان ۶۱۳ق در قاهره بود.
• الدون المنقطعة: دربارهٔ دولت های عباسی، فاطمی، طولونی، حمدانی وغیره.
• أخبار الملوک السلجوقیه
• أخبار الشجعان: گویا گزیده ای از الدول المنقطعة است.
• من أصیب بمن اسمهُ علیٌّ: که با علی ابن ابی طالب آغاز می شود.
• أخبار الدول الاسلامیة
• أساس السیاسیة
• مکرُمات الکُتّاب
• أساس البلاغة
• نفائس الذخیرة
• شفاء الغلیل فی ذمّ الصاحب و الخلیل
• «بدائع البدائه» و «الذیل علی بدائع البدائه»
• غرائب التنبیهات علی عجائب التشبیهات