ابن طُفَیْل، ابوبکر محمد (اندلس ح۵۰۰ـ مراکش ۵۸۱ق)
فیلسوف و پزشک، و از وزرای سلسلۀ موحّدان مغرب. شاگرد ابن باجه و معاصر ابن رشد بود. پس از تحصیل علوم گوناگون در غرناطه به طبابت مشغول شد، سپس مشاور و دبیر ابوالحسن بن ملحان طائی گشت و پس از چندی دبیر والی غرناطه شد، و درپی تقسیم کارگزاری شهرهای گوناگون توسط خلیفۀ موحّدی، ابن طفیل به دبیری ابوسعید عثمان بن عبدالمؤمن والی طنجه و سبته برگزیده شد، و به واسطۀ حُسن خدمت به منصب وزارت، قضاوت و طبابت خلیفه ابویعقوب یوسف بن عبدالمؤمن درآمد. ابن طفیل تحت تأثیر عصر موحّدان که در کلام گرایش های عقلی داشتند، به مسئلۀ ارتباط عقل و شرع توجه کرده است. او دربارۀ منشأ معرفت، با تأثر از آرای افلاطونی و فیثاغورسی، معتقد است بخشی از دانش بشر حاصل تجربه و قیاس و بخشی دیگر برگرفته از حدس و اشراق به واسطۀ قدرت تخیل است و در نهایت معارف حاصل برای انسان را برتر از معارف تقلیدی شرع شمرده است. از ابن طفیل اشعاری نیز باقی مانده است. آثار گوناگونی برای ابن طفیل برشمرده اند که جز چند اثر چیزی باقی نمانده است. از آثارش: رسالۀ رمز آلود و مهم حی بن یقظان در چگونگی کسب معرفت و تطور وجودی انسان؛ تدبیرالمتوحد در بیان اندیشه های سیاسی وی و چگونگی ریاست جامعه و تبلور آن در شخص حکیم؛ الار'جوزة الطبیة در طب.
فیلسوف و پزشک، و از وزرای سلسلۀ موحّدان مغرب. شاگرد ابن باجه و معاصر ابن رشد بود. پس از تحصیل علوم گوناگون در غرناطه به طبابت مشغول شد، سپس مشاور و دبیر ابوالحسن بن ملحان طائی گشت و پس از چندی دبیر والی غرناطه شد، و درپی تقسیم کارگزاری شهرهای گوناگون توسط خلیفۀ موحّدی، ابن طفیل به دبیری ابوسعید عثمان بن عبدالمؤمن والی طنجه و سبته برگزیده شد، و به واسطۀ حُسن خدمت به منصب وزارت، قضاوت و طبابت خلیفه ابویعقوب یوسف بن عبدالمؤمن درآمد. ابن طفیل تحت تأثیر عصر موحّدان که در کلام گرایش های عقلی داشتند، به مسئلۀ ارتباط عقل و شرع توجه کرده است. او دربارۀ منشأ معرفت، با تأثر از آرای افلاطونی و فیثاغورسی، معتقد است بخشی از دانش بشر حاصل تجربه و قیاس و بخشی دیگر برگرفته از حدس و اشراق به واسطۀ قدرت تخیل است و در نهایت معارف حاصل برای انسان را برتر از معارف تقلیدی شرع شمرده است. از ابن طفیل اشعاری نیز باقی مانده است. آثار گوناگونی برای ابن طفیل برشمرده اند که جز چند اثر چیزی باقی نمانده است. از آثارش: رسالۀ رمز آلود و مهم حی بن یقظان در چگونگی کسب معرفت و تطور وجودی انسان؛ تدبیرالمتوحد در بیان اندیشه های سیاسی وی و چگونگی ریاست جامعه و تبلور آن در شخص حکیم؛ الار'جوزة الطبیة در طب.