ابن صائِغ، عبدالرحمن بن یوسف (قرن ۸ و ۹ق)
(ملقب به زین الدین) خوشنویس مصری. خط را از نور وَسیمی فراگرفت و به سبب حرفۀ پدرش که زرگری بود به ابن صائغ مشهور شد. زندگی اش را به نوشتن قصائد و کتاب های متعدد و کتابت قرآن گذراند. بسیار هوشمند و نکته دان بود و لقب شیخ الکتّاب زمان را به خود اختصاص داده بود. رسم «شهاده» یا «اجازه» را که بیانگر رشد و رسیدن به کمال برای خطاطان است او در مصر پدید آورد. در ۸۰سالگی درگذشت و در جوشن به خاک سپرده شد و آثاری چند از او به جا مانده است؛ مانند: قرآنی به قلم محقق، کتیبه ای از سورۀ فتح بر دیوار مسجد نبوی، قرآنی به قلم ثلث و کتابی به نام تحفة اولی الالباب فی صناعةالخط و الکتاب.
(ملقب به زین الدین) خوشنویس مصری. خط را از نور وَسیمی فراگرفت و به سبب حرفۀ پدرش که زرگری بود به ابن صائغ مشهور شد. زندگی اش را به نوشتن قصائد و کتاب های متعدد و کتابت قرآن گذراند. بسیار هوشمند و نکته دان بود و لقب شیخ الکتّاب زمان را به خود اختصاص داده بود. رسم «شهاده» یا «اجازه» را که بیانگر رشد و رسیدن به کمال برای خطاطان است او در مصر پدید آورد. در ۸۰سالگی درگذشت و در جوشن به خاک سپرده شد و آثاری چند از او به جا مانده است؛ مانند: قرآنی به قلم محقق، کتیبه ای از سورۀ فتح بر دیوار مسجد نبوی، قرآنی به قلم ثلث و کتابی به نام تحفة اولی الالباب فی صناعةالخط و الکتاب.