ابن شهاب
لغت نامه دهخدا
ابن شهاب. [ اِ ن ُ ش َ / ش ِ ] ( اِخ ) ابوالطیب ابراهیم بن محمدبن الشهاب. متکلم معتزلی ، شاگرد بلخی و خیاط و غیر آن دو. وفات او بعد از 350 هَ.ق. است در سن پیری. و او راست : کتاب مجالس الفقهاء و مناظراتهم قرب چهارصد ورقه. ( ابن الندیم ).
فرهنگ فارسی
پیشنهاد کاربران
پیشنهادی ثبت نشده است. شما اولین نفر باشید