ابن شنبوذ. [ اِ ن ُ شَم ْ/ ش َ ن َ ]( اِخ ) ابوالحسن محمدبن ایوب بن الصلت بغدادی. مقری مشهور. گویند او قرآن را بقرائت های شاذ تلاوت میکرد و ابن مقله وزیر وی را بدین گناه گرفته چند روز بازداشت و بمحضر بعض علماء وقت بقرائتهای خویش اعتراف و سپس توبه کرد. او مردی سلیم دل بود و ابن الندیم گوید وی بمحبس دارالسلطات ( ؟ ) در 238 هَ.ق. وفات یافت.
