اِبن شَرَفْشاه، حسن بن محمد (۶۴۵ـ موصل ۷۱۵ق)
حکیم، متکلم و نحوی. در جوانی به مراغه رفت و از خواص شاگردان خواجه نصیرالدین طوسی شد و با حمایت او در دستگاه حکومت تقرب یافت. در غیاب قطب الدین شیرازی سرپرست شاگردان طوسی شد و پس از فوت استاد به موصل رفت و در مدرسۀ نوریه به تدریس پرداخت و نظارت اوقاف مدرسه نیز به وی سپرده شد. از شاگردان وی می توان، تاج الدین تبریزی و ابن شیخ العوینه را نام برد. از آثارش: شرح الکافیه و شرح الشافیه ابن حاجب؛ شرح قواعد العقائد خواجه نصیرالدین؛ شرح حماسۀ ابوتمام؛ مرآة الشفاء در پزشکی؛ شرح مطالع؛ شمسیه؛ شرح الحاوی در فقه شافعی.
حکیم، متکلم و نحوی. در جوانی به مراغه رفت و از خواص شاگردان خواجه نصیرالدین طوسی شد و با حمایت او در دستگاه حکومت تقرب یافت. در غیاب قطب الدین شیرازی سرپرست شاگردان طوسی شد و پس از فوت استاد به موصل رفت و در مدرسۀ نوریه به تدریس پرداخت و نظارت اوقاف مدرسه نیز به وی سپرده شد. از شاگردان وی می توان، تاج الدین تبریزی و ابن شیخ العوینه را نام برد. از آثارش: شرح الکافیه و شرح الشافیه ابن حاجب؛ شرح قواعد العقائد خواجه نصیرالدین؛ شرح حماسۀ ابوتمام؛ مرآة الشفاء در پزشکی؛ شرح مطالع؛ شمسیه؛ شرح الحاوی در فقه شافعی.