ابن سِکّیت، یعقوب (بغداد ۱۸۶ـ ح ۲۴۳ق)
لُغَوی و سخن سنج عرب. واسط و حامل علم و ناقل دانش میان نسل استادان خویش، از جمله ابن عربی، اَصمَعی، ابوعُبَیده مَعَمر و الفرّاء، به دورۀ رونق سخن و ادب عرب، به همت شاگردانش، دینوری، سُکّاری و مُفَضّل بن سلامه، بود. نقل قول های بی شمار از وی در قاموس ها، مؤید نفوذ او در زبان و لغت است. نیز، کوشش او در گردآوردن اشعار، اساس حفظ و تصحیح و تدوین دیوان های بسیار بوده است. از میان آثارش، اصلاح المنطق، در لغت و علم صرف و اشتقاق، همچنان اثری ارزشمند شمرده می شود. ابن سکیت احتمالاً، به سبب تمایلات شیعی خود، به قتل رسید.
لُغَوی و سخن سنج عرب. واسط و حامل علم و ناقل دانش میان نسل استادان خویش، از جمله ابن عربی، اَصمَعی، ابوعُبَیده مَعَمر و الفرّاء، به دورۀ رونق سخن و ادب عرب، به همت شاگردانش، دینوری، سُکّاری و مُفَضّل بن سلامه، بود. نقل قول های بی شمار از وی در قاموس ها، مؤید نفوذ او در زبان و لغت است. نیز، کوشش او در گردآوردن اشعار، اساس حفظ و تصحیح و تدوین دیوان های بسیار بوده است. از میان آثارش، اصلاح المنطق، در لغت و علم صرف و اشتقاق، همچنان اثری ارزشمند شمرده می شود. ابن سکیت احتمالاً، به سبب تمایلات شیعی خود، به قتل رسید.
wikijoo: ابن_سکیت،_یعقوب_(بغداد_۱۸۶ـ_ح_۲۴۳ق)