ابن سلام

محمّد بن سَلّام جُمَحی با کنیهٔ ابوعبدالله ( ۷۵۷، بصره - ۸۴۶م، بغداد ) ادیب و زبان شناس عراقی در دورهٔ اول عباسی بود که بیشتر برای شعرشناسی اش ( شعر روایی ) شهرت یافت. ابن ندیم در الفهرست آثاری از او یاد کرده است که از میان آن ها طبقات الشعراء مهم ترین است؛ «اثری که شهرت ابن سلام و ارجمندی او در تاریخ ادبیات عربی، در نقد و در تاریخ تألیف به زبان عربی را نمایان می سازد. ». [ ۱] [ ۲]
«محمد ابن سَلّام بن عبیدالله بن سالم، جُمحی قَرشی» در حدود سال ۷۵۷م/ ۱۴۰ق در بصره زاده شد. نسب های جمحی و قرشی از برای موالی بودن پدرانش نزد «قدامة بن مظعون جمحی قرشی» برگرفته شده. از بزرگانی مانند اصمعی، بشار بن برد، معمر بن مثنی، مروان بن ابی حفصه، مفضل ضبی، یونس بن حبیبدانش فراگرفت؛ همچنین از پدرش. درگذشت او در بغداد در ۸۴۶م / ۲۳۱ق روی داد. [ ۱]
• غریب القرآن
• کتاب الفاصل فی مُلَح الأخبار و الاشعار
• کتاب بیوتات العرب
• کتاب طبقات الشعراء الجاهلیین
• کتاب طبقات الشعراء الإسلامیین
• کتاب الحلاب واجر الخیل[ ۱]