ابن زیدون احمد

ابن زَیدون، احمد (۳۹۴ـ اشبیلیه ۴۶۳ق)
شاعر و رجل سیاسی عرب اندلسی. در دورۀ پرآشوب خلافت روبه زوال اُمَویان می زیست. نخست نزد پدرش، که از فقها و ادبا بود، تحصیل کرد و سپس در حکومت ابوحَزم، در قرطبه، به وزارت رسید؛ اما به دسیسه چینی علیه ولی نعمتش متهم و زندانی شد. از حبس گریخت، لیکن پس از درگذشت ابوحزم، بازگشت و به خدمت ولید، جانشین او، درآمد. سپس، در اشبیلیه، به دربار معتضد و بعد پسرش، معتمد، پیوست و همراه این حاکم به قرطبه، پایتخت بعدی معتمد، رفت. ابن زیدون به قصد فرونشاندن آشوب هایی که در اشبیلیه روی داده بود، عازم آن شهر شد و در همان حوادث به قتل رسید. ماجرای عشق بدفرجام ابن زیدون و وَلّاده، دختر مستکفی، از شعر و شهرت وی جدا نیست. وَلّاده خود در عالم شعر و ادب نام و نشانی داشت. دلکش ترین سرودۀ ابن زیدون، گذشته از عاشقانه هایش، قصیدۀ نونیّۀ معروف اوست، که بسیار آهنگین و سرشار از تصاویر بدیع است. او را خالص ترین شاعر نئوکلاسیک اندلس می دانند. قصیدۀ حبسیۀ میمیّۀ وی نیز بسیار تأثربرانگیز است. زندگی پرحادثۀ او الهام بخش بعضی از معاصر انش، از جمله جارِم و جَوَیده، بوده است.