ابن زهر ابومروان عبدالملک بن زهر

[ویکی فقه] ابومروان عبدالملک بن زهر، پزشک و وزیر اشبیلی و مهم ترین شخصیت خاندان ابن زهر می باشد؛ اِبْن زُهْر، لقب افراد خاندانی منسوب به اِیاد بن مَعَدّ بن عدنان که در سده های ۴ تا ۷ق/۱۰ تا ۱۳م، فقیهان، پزشکان، ادیبان و وزیرانی نامدار از آن برخاستند.
ابومروان عبدالملک بن زهر (د ۵۵۷ق/۱۱۶۲م)، پزشک و وزیر اشبیلی و مهم ترین شخصیت این خاندان.هیچ یک از نویسندگان متقدم تاریخ تولد او را ذکر نکرده اند، اما نویسندگان معاصر، آن را میان سال های ۴۸۴ و ۴۸۷ق دانسته اند.
خوری میشیل، التعریف بابن زهر، ج۱، ص۷۸۱، مجلة مجمع اللغة العربیة بدمشق، ۱۳۹۴ق/۱۹۷۴م.
ابن زهر نخست نزد پدر خود به فراگیری دانش پزشکی پرداخت و در این فن مهارت بسیاری کسب کرد و صاحب نظر شد. او دیگر علوم چون ادبیات و فقه را نزد ابومحمد ابن عذب فرا گرفت و ابومحمد حریری بصری نویسنده کتاب مقامات از بغداد از راه مکاتبه به او و پدرش اجازه داده است،
ابن ابار، محمد بن عبدالله، التکملة لکتاب الصله، ج۳، ص۸۰.
او که در این رشته از مهارت فوق العاده ای برخوردار شده و تجربیات گرانقدری به دست آورده بود، به زودی در مجامع علمی و میان دانشمندان آن دیار از شهرت بسیاری برخوردار شد، چنانکه طالبان فن پزشکی برای تحصیل نزد او می شتافتند.بزرگ ترین شاگردان وی در این فن عبارتند از:ابوالحسین بن اسدون معروف به مصدوم، ابوبکر بن ابوالحسن ابومحمد شذونی و ابوعمران بن ابوعمران.
ابن ابی اصیبعه، احمد بن قاسم، عیون الانباء، ج۱، ص۵۲۱.
...