ابن رومیِّه، ابوالعبّاس احمد ( ـ اشبیلیه ۶۳۷ق)
(ملقب به نباتی، زهری و عشّاب) گیاه داروشناس، فقیه و محدّث مالکی اهل اشبیلیه. حدیث و علوم پزشکی را در زادگاه خویش فراگرفت. نیای او از پزشکان معروف قرطبه بود. در ۱۹ سالگی به قصد تکمیل آموخته هایش دربارۀ پزشکی به مغرب، العُدوۀ اندلس و سپس به مصر، شام، عراق و حجاز سفر کرد و در این مدت از فراگیری حدیث نیز غافل نبود. از معروف ترین استادان حدیث او در زادگاهش می توان از ابوعبدالله بن زرقون، ابوعبدالله یابرُی، ابن عربی، ابن جمهور، ابن جدّ و برخی دیگر و از استادانش در بغداد، موصل و دمشق می توان از ابوالوقت سجزی، ابوعبدالله فراوی و ابوالفتح بن بطی نام برد. علاقۀ اصلی او به پزشکی و گیاه شناسی بود و دانش خود را در این زمینه از طریق مسافرت و جمع آوری گیاهان فراوان و شناسایی آن ها و خواصشان گسترش داد. او شاید از موفق ترین گیاه داروشناسانی باشد که گیاهان را هم از دید خواص دارویی و هم از لحاظ خصوصیات گیاه شناسی آن ها بررسی کرده است. در بسیاری از مناطق شمال افریقا و حجاز گیاهان فراوانی را جمع آوری و شناسایی کرد و حاصل تجاربش را در کتاب معروف الرحلة النباتیة آورده است که متأسفانه هیچ نسخه ای از این کتاب وجود ندارد، اما برخی از مطالبش را ابن بیطار در کتاب الجامع لمفردات الادویة و الاغذیه آورده است. او به جمع آوری و استنساخ کتب ابن حزم علاقۀ زیادی داشت، از این رو گاه او را حزمی نامیده اند. معروف ترین شاگرد او در گیاه شناسی ابن بیطار است. بیشتر آثار ابن رومیّه از بین رفته است، اما از مهم ترین آن ها در زمینۀ حدیث می توان از فهرست حافلة، الحافل یا الحافل فی تذییل الکامل و مختصرالکامل، و از کتبش در گیاه شناسی تفسیرالادویة المفردة من کتاب دیسقوریدس، کتاب الرحلة النباتیة و التذکرة نام برد. ابن رومیّه پس از نگارش الرحلةالنباتیة کور شد.
(ملقب به نباتی، زهری و عشّاب) گیاه داروشناس، فقیه و محدّث مالکی اهل اشبیلیه. حدیث و علوم پزشکی را در زادگاه خویش فراگرفت. نیای او از پزشکان معروف قرطبه بود. در ۱۹ سالگی به قصد تکمیل آموخته هایش دربارۀ پزشکی به مغرب، العُدوۀ اندلس و سپس به مصر، شام، عراق و حجاز سفر کرد و در این مدت از فراگیری حدیث نیز غافل نبود. از معروف ترین استادان حدیث او در زادگاهش می توان از ابوعبدالله بن زرقون، ابوعبدالله یابرُی، ابن عربی، ابن جمهور، ابن جدّ و برخی دیگر و از استادانش در بغداد، موصل و دمشق می توان از ابوالوقت سجزی، ابوعبدالله فراوی و ابوالفتح بن بطی نام برد. علاقۀ اصلی او به پزشکی و گیاه شناسی بود و دانش خود را در این زمینه از طریق مسافرت و جمع آوری گیاهان فراوان و شناسایی آن ها و خواصشان گسترش داد. او شاید از موفق ترین گیاه داروشناسانی باشد که گیاهان را هم از دید خواص دارویی و هم از لحاظ خصوصیات گیاه شناسی آن ها بررسی کرده است. در بسیاری از مناطق شمال افریقا و حجاز گیاهان فراوانی را جمع آوری و شناسایی کرد و حاصل تجاربش را در کتاب معروف الرحلة النباتیة آورده است که متأسفانه هیچ نسخه ای از این کتاب وجود ندارد، اما برخی از مطالبش را ابن بیطار در کتاب الجامع لمفردات الادویة و الاغذیه آورده است. او به جمع آوری و استنساخ کتب ابن حزم علاقۀ زیادی داشت، از این رو گاه او را حزمی نامیده اند. معروف ترین شاگرد او در گیاه شناسی ابن بیطار است. بیشتر آثار ابن رومیّه از بین رفته است، اما از مهم ترین آن ها در زمینۀ حدیث می توان از فهرست حافلة، الحافل یا الحافل فی تذییل الکامل و مختصرالکامل، و از کتبش در گیاه شناسی تفسیرالادویة المفردة من کتاب دیسقوریدس، کتاب الرحلة النباتیة و التذکرة نام برد. ابن رومیّه پس از نگارش الرحلةالنباتیة کور شد.