ابن رِضوان، ابوالحسن علی (مصر ۳۷۷ـ پس از ۴۵۹ق)
منجم، فیلسوف و پزشک مصری. وی در جوانی طالع بینی دوره گرد بود تا آن که رفته رفته به فلسفه و پزشکی علاقه مند شد. با سخت کوشی بسیار از طریق مطالعه جایگاه بلندی در پزشکی یافت تا بدان جا که حاکم، خلیفۀ فاطمی، او را رئیس پزشکان کرد. ابن رضوان در محضر کسی به طور رسمی علم نیاموخت، ولی خود را از بازماندگان استادان یونان می دانست. ابوکثیر افرائیم، پزشک یهودی، و ابن فاتک شاگردان او بودند. از ابن رضوان بیش از ۲۵ اثر در موضوع های پزشکی، فلسفه و نجوم گزارش شده است. از آثارش: النافع فی کیفیة تعلیم صناعة الطب؛ الاصول فی الطب، کفایة الطبیب فیما صحّ لدی من التجاریب؛ الانتصار لارسطوطالیس در دفاع از ارسطو در مقابل معارضان او؛ مقالة فی بعث نبوة محمد(ص) من التوراة و الفلسفة؛ شرح المقالات الاربع فی القضایا بالنجوم.
منجم، فیلسوف و پزشک مصری. وی در جوانی طالع بینی دوره گرد بود تا آن که رفته رفته به فلسفه و پزشکی علاقه مند شد. با سخت کوشی بسیار از طریق مطالعه جایگاه بلندی در پزشکی یافت تا بدان جا که حاکم، خلیفۀ فاطمی، او را رئیس پزشکان کرد. ابن رضوان در محضر کسی به طور رسمی علم نیاموخت، ولی خود را از بازماندگان استادان یونان می دانست. ابوکثیر افرائیم، پزشک یهودی، و ابن فاتک شاگردان او بودند. از ابن رضوان بیش از ۲۵ اثر در موضوع های پزشکی، فلسفه و نجوم گزارش شده است. از آثارش: النافع فی کیفیة تعلیم صناعة الطب؛ الاصول فی الطب، کفایة الطبیب فیما صحّ لدی من التجاریب؛ الانتصار لارسطوطالیس در دفاع از ارسطو در مقابل معارضان او؛ مقالة فی بعث نبوة محمد(ص) من التوراة و الفلسفة؛ شرح المقالات الاربع فی القضایا بالنجوم.