ابن رضوان. [ اِ ن ُ رِض ْ ] ( اِخ ) علی بن رضوان بن علی بن جعفر مصری ، مکنی به ابوالحسن. در آغاز صناعت تنجیم می ورزید و بر راه می نشست و از فال و زایجه ارتزاق میکرد. سپس منطق و طب آموخت و در هیچیک براعتی به دست نکرد و کتبی نیز دارد که بر پایه و اساس علمی و متین نیست معهذا در نزد عامه عصر خویش شهرتی داشته است.
فرهنگ فارسی
در آغاز صناعت تنجیم می ورزید و بر راه می نشست و از فال و زایجه ارتزاق میکرد
