ابنِ رَشیق، حسن (افریقیه ۳۹۰ـ سیسیل ۴۵۶ / ۴۶۳ق)
شاعر، سخن سنج و لغوی عرب. شاعر دربار مُعِزّ، از حکام دودمان بربرتبار زیری، بود و با رقیب اصلی خود، ابن شَرَف قیروانی منازعه داشت. در اواخر عمر، به سیسیل مهاجرت کرد. مهم ترین اثرش کتاب العُمده است که وی در آن فن شعر را از همۀ جوانب آن برمی رسد و ضرورت های شاعری را بازمی گوید و دربارۀ نکات و دقایقی چون لفظ و معنا و مصنوع و مطبوع بحث می کند، و ضمن بیان عقاید خویش، نمونه هایی فراوان از شاعران گذشته، توأم با لطایف و ظرایف، بر این بحث می افزاید از دیگر آثار اوست: اُنموذَج الزمان، دربارۀ شاعران قیروان، که پاره ای از آن در تألیفات دیگران محفوظ مانده؛ الشذوذ، در لغت.
شاعر، سخن سنج و لغوی عرب. شاعر دربار مُعِزّ، از حکام دودمان بربرتبار زیری، بود و با رقیب اصلی خود، ابن شَرَف قیروانی منازعه داشت. در اواخر عمر، به سیسیل مهاجرت کرد. مهم ترین اثرش کتاب العُمده است که وی در آن فن شعر را از همۀ جوانب آن برمی رسد و ضرورت های شاعری را بازمی گوید و دربارۀ نکات و دقایقی چون لفظ و معنا و مصنوع و مطبوع بحث می کند، و ضمن بیان عقاید خویش، نمونه هایی فراوان از شاعران گذشته، توأم با لطایف و ظرایف، بر این بحث می افزاید از دیگر آثار اوست: اُنموذَج الزمان، دربارۀ شاعران قیروان، که پاره ای از آن در تألیفات دیگران محفوظ مانده؛ الشذوذ، در لغت.