ابن راوندی، احمد بن یحیی (ح ۲۰۵ـ۲۹۸ق)
متکلم ایرانی. اهل راوند (بین اصفهان و کاشان) و به قولی اهل مروالرود بود. در آغاز از معتزله بود و سپس به دلیل اختلافاتی که با آن ها پیدا کرد، از سوی آن ها طرد شد و به مخالفان آن ها و سپس به زنادقه گرایید و سخت بر معتزلیان تاخت. فراست و تسلط ویژه ای بر زبان داشت و اطلاعات او در مباحث کلامی گسترده بود. از استادان او می توان به ابوشاکر دیصانی، ابن طالوت و ابوحفص حدّاد اشاره کرد. تألیفات وی را به ۱۱۴ کتاب رسانیده اند. ابن راوندی، به خاطر اعتقاداتش، چندی در خانۀ ابن لاوی یهودی پناه برد. شهرت الحاد وی در قرن ۴ق از مرز ادبیات اسلامی گذشت و یهودی ها در آثار خود وی را ملحدی خطرناک دانسته اند. اکثر تألیفات او کفرآمیز و در ردّ اسلام و قرآن و نبوت است. از آثارش: التاج، در رد موحدان؛ بَعْثُ الحِکمَة، در تأیید ثَنَویت؛ الدامِغ؛ الفَرید، در ردّ انبیاء؛ الطَبایع؛ الزُّمُرُدُالامامة، در ردّ اسلام که المؤید فی الدین شیرازی، مجالس المؤیدیه را در رد آن نوشت؛ فَضیحَةُ المعتزله، که ابن خَیاط معتزلی الاِنتِصار را در ردّ آن نوشت.
متکلم ایرانی. اهل راوند (بین اصفهان و کاشان) و به قولی اهل مروالرود بود. در آغاز از معتزله بود و سپس به دلیل اختلافاتی که با آن ها پیدا کرد، از سوی آن ها طرد شد و به مخالفان آن ها و سپس به زنادقه گرایید و سخت بر معتزلیان تاخت. فراست و تسلط ویژه ای بر زبان داشت و اطلاعات او در مباحث کلامی گسترده بود. از استادان او می توان به ابوشاکر دیصانی، ابن طالوت و ابوحفص حدّاد اشاره کرد. تألیفات وی را به ۱۱۴ کتاب رسانیده اند. ابن راوندی، به خاطر اعتقاداتش، چندی در خانۀ ابن لاوی یهودی پناه برد. شهرت الحاد وی در قرن ۴ق از مرز ادبیات اسلامی گذشت و یهودی ها در آثار خود وی را ملحدی خطرناک دانسته اند. اکثر تألیفات او کفرآمیز و در ردّ اسلام و قرآن و نبوت است. از آثارش: التاج، در رد موحدان؛ بَعْثُ الحِکمَة، در تأیید ثَنَویت؛ الدامِغ؛ الفَرید، در ردّ انبیاء؛ الطَبایع؛ الزُّمُرُدُالامامة، در ردّ اسلام که المؤید فی الدین شیرازی، مجالس المؤیدیه را در رد آن نوشت؛ فَضیحَةُ المعتزله، که ابن خَیاط معتزلی الاِنتِصار را در ردّ آن نوشت.