ابن دُرَید، محمد (بصره ۲۲۳ـ بغداد ۳۲۱ق)
نحوی، لغوی و شاعر. از تبار اعراب عمان بود و در بصره علم لغت و فن شعر آموخت. به عمان و سپس نیشابور سفر کرد و در این شهر از حمایت عبدالله بن محمد بن میکال، والی نیشابور، برخوردار بود، اما چون مغضوب وی شد، به بغداد رفت و تا زنده بود، خلیفه المقتدر از او نگهداری کرد. ابن درید شاگرد ابوحاتم سجستانی و استاد ابوسعید سیرافی و ابوالفرج اصفهانی و عده ای دیگر از رجال لغت و ادب بود. از آثار مهم اوست: قصیدۀالمقصوره، با قافیۀ الف و همزه؛ الاشتقاق، قاموس ریشه شناسی نام های عربی؛ المجتنی، منتخب کلمات قصار؛ الجَمْهَرَه، در لغت.
نحوی، لغوی و شاعر. از تبار اعراب عمان بود و در بصره علم لغت و فن شعر آموخت. به عمان و سپس نیشابور سفر کرد و در این شهر از حمایت عبدالله بن محمد بن میکال، والی نیشابور، برخوردار بود، اما چون مغضوب وی شد، به بغداد رفت و تا زنده بود، خلیفه المقتدر از او نگهداری کرد. ابن درید شاگرد ابوحاتم سجستانی و استاد ابوسعید سیرافی و ابوالفرج اصفهانی و عده ای دیگر از رجال لغت و ادب بود. از آثار مهم اوست: قصیدۀالمقصوره، با قافیۀ الف و همزه؛ الاشتقاق، قاموس ریشه شناسی نام های عربی؛ المجتنی، منتخب کلمات قصار؛ الجَمْهَرَه، در لغت.