ابن خلاد رامهرمزی

[ویکی فقه] اِبْن ِ خَلاّدِ رامُهُرْمُزی ، ابومحمد حسن بن عبدالرحمان (د ۳۵۸ق /۹۶۹م )، قاضی ، محدث و ادیب ایرانی ، که او را خلادی نیز گفته اند.
در رامهرمز خوزستان می زیسته است ، او را محدث عجم نیز خوانده اند. عجاج خطیب در مقدمه المُحدَّث الفاصل با توجه به روزگار زندگانی شیوخ ابن خَلاّد، تولد او را در حدود ۲۶۵ق /۸۷۹م دانسته است .
مشایخ
وی از پدر خویش و گروهی دیگر چون محمد حضرمی ، ابوحصین وادعی و محمد بن عثمان بن ابی شیبه استماع کرد. برخی از مشایخ او را ذهبی نام برده ، اما ذکر بیش تر آنان در کتاب های خود ابن خلاد (امثال الحدیث ، المحدّث الفاصل ، جم) آمده است . ذهبی اولین استماع ابن خلاد را در ۲۹۰ق /۹۰۳م دانسته است ، اما با توجه به آنچه در بالا ذکر شد، خیلی پیش تر از این تاریخ استماع حدیث کرده است . ابن خلاد پیش از ۲۹۰ق آهنگ سفر کرد و از گروهی از محدثان شیراز حدیث شنید و نوشت .
مراوده با بزرگان
وی در خوزستان منصب قضا یافت و با وزیران و رئیسان مراوده داشت ؛ به خصوص با ابن عمید (ه م ) رابطه نزدیک داشت و با او مکاتبه می کرد. ثعالبی افزون بر آنکه در شرح زندگی ابن خلاد مقداری ازاشعار او را می آورد، ضمن گزارش احوال ابن عمید نیز به تفصیل از ارسال هدایای ابن خلاد به وی و مبادله نامه های منظوم میان آن دو یاد کرده و قطعاتی از آن منظومه ها را آورده است . وجود چنین ارتباط نزدیکی بین ابن خلاد و شخصیت عالی مقام و فاضلی چون ابن عمید و لحن احترام آمیز ابن عمید در نامه ها و اشعاری که خطاب به ابن خلاد نوشته و سروده است ، فضل و مقام والای ابن خلاد را می رساند.ابن عمید، ظاهراً هنگامی که بیمار بوده در نامه ای به ابن خلاد، همنشینی او را درمان و دیدار او را داروی درد خویش خوانده و وی را نزد خود دعوت کرده است . ابن خلاد نیز در نامه ای که از محضر ابن عمید به منزل خویش نوشته ، او و مجلس او را ستوده است . ابن خلاد با حسن بن محمد مهلبی نیز رابطه نزدیک داشت و چون مهلبی به وزارت معزالدوله دیلمی رسید، در تهنیت او اشعاری نوشت . مهلبی در نامه ای که در پاسخ ابن خلاد نگاشته نثر و نظم او را ستوده است .
قرائن تشیع ابن خلاد
...