ابن خَفیف شیرازی، محمّد ( ـ شیراز ۳۷۱ق)
(معروف به شیخ کبیر) از عارفان و مشایخ صوفیۀ ایرانی و مؤسس سلسلۀ خفیفیه از طرف مادر نیشابوری و پدرش درشمار سرداران عمرولیث بوده است. در شیراز به دنیا آمد و بیشتر عمر خود را در همان جا گذرانید. در فروع شافعی مذهب بود. به علوم ظاهری عالم بود و در علوم صوفیانه استاد. طریقت را از رُوَیم و جریری و ابن عطاء و طاهر مقدسی فراگرفت و هرچند جُنَید را ندید، اما سخت او را بزرگ می داشت. با حلّاج نیز مصاحبتی داشته است. او را در حال و علم و خُلق برترین شیخ روزگار خود دانسته اند و نیز در کثرت تألیفات در میان مشایخش ستوده اند. شاگردش، ابوالحسن دیلمی سیرت الشیخ الکبیر را در اخلاق و سیرت او نوشته است. این نگاشته به فارسی ترجمه شده و به چاپ نیز رسیده است. در شیراز ساختمان کوچکی بر فراز قبر او ساخته اند.
(معروف به شیخ کبیر) از عارفان و مشایخ صوفیۀ ایرانی و مؤسس سلسلۀ خفیفیه از طرف مادر نیشابوری و پدرش درشمار سرداران عمرولیث بوده است. در شیراز به دنیا آمد و بیشتر عمر خود را در همان جا گذرانید. در فروع شافعی مذهب بود. به علوم ظاهری عالم بود و در علوم صوفیانه استاد. طریقت را از رُوَیم و جریری و ابن عطاء و طاهر مقدسی فراگرفت و هرچند جُنَید را ندید، اما سخت او را بزرگ می داشت. با حلّاج نیز مصاحبتی داشته است. او را در حال و علم و خُلق برترین شیخ روزگار خود دانسته اند و نیز در کثرت تألیفات در میان مشایخش ستوده اند. شاگردش، ابوالحسن دیلمی سیرت الشیخ الکبیر را در اخلاق و سیرت او نوشته است. این نگاشته به فارسی ترجمه شده و به چاپ نیز رسیده است. در شیراز ساختمان کوچکی بر فراز قبر او ساخته اند.