ابن حوطا
لغت نامه دهخدا
ابن حوطا. [ اِن ُ ح َ طِل ْ لاه ] ( اِخ ) ابومحمد عبداﷲبن سلیمان بن داود اندلسی ( 549-612 هَ.ق. ). دانشمندی جامع فنون ادب و فقه بوده و در مغرب کسی باندازه او سماع نداشته است. او چندی قاضی اشبیلیه و قاضی قرطبه و مرسیه بودو در غرناطه درگذشته است. مولد او به انده است. صاحب روضات گوید: مردم اسپانیا امثال کلمه حوت و عود رابفتح اول گویند و در تصغیر لامی مشدد بر آن الحاق کنند و این لام در مؤنث مفتوح و در مذکر مضموم باشد.
پیشنهاد کاربران
پیشنهادی ثبت نشده است. شما اولین نفر باشید