ابن حِسامِ خوسَفی، محمّد (خوسف ۷۸۳ـ ۸۷۵ق)
شاعر ایرانی. شیعی مذهب بود و از فنون ادب و علوم شرعی و اخبار و احادیث آگاهی داشت و آن ها را در اشعارش فراوان به کار می گرفت. زبان به مدح بزرگان، مگر بزرگان دین، نمی گشود. در شعر پیرو قصیده سرایان گذشته، از انوری تا سلمان فارسی، و بیشتر ظهیر فاریابی و خاقانی بود. بیشتر قصایدش مصنوع و موشح است و از به کار گرفتن التزام های دشوار روی گردان نبود. گاه در قصایدش ابیات عربی نیز به کار می برده است. ابن حسام، به ویژه در قصیده، شاعری تواناست. از آثارش: دیوان اشعار از قصیده و ترجیع بند و انواع مسمّط، در نعت پیامبر(ص) و حضرت علی(ع) و اولاد ایشان و رثای امام حسین(ع) و ستایش حضرت مهدی(عج) (مشهد، ۱۳۶۶ش)؛ خاوران نامه (۱۳۰۵ق).
شاعر ایرانی. شیعی مذهب بود و از فنون ادب و علوم شرعی و اخبار و احادیث آگاهی داشت و آن ها را در اشعارش فراوان به کار می گرفت. زبان به مدح بزرگان، مگر بزرگان دین، نمی گشود. در شعر پیرو قصیده سرایان گذشته، از انوری تا سلمان فارسی، و بیشتر ظهیر فاریابی و خاقانی بود. بیشتر قصایدش مصنوع و موشح است و از به کار گرفتن التزام های دشوار روی گردان نبود. گاه در قصایدش ابیات عربی نیز به کار می برده است. ابن حسام، به ویژه در قصیده، شاعری تواناست. از آثارش: دیوان اشعار از قصیده و ترجیع بند و انواع مسمّط، در نعت پیامبر(ص) و حضرت علی(ع) و اولاد ایشان و رثای امام حسین(ع) و ستایش حضرت مهدی(عج) (مشهد، ۱۳۶۶ش)؛ خاوران نامه (۱۳۰۵ق).