ابن حجه
لغت نامه دهخدا
ابن حجه. [ اِ ن ُ ح ِج ْ ج َ ] ( اِخ ) ابوالمحاسن تقی الدین ابوبکربن علی بن عبداﷲ قادری حنفی ازراری. شاعر و ادیب عرب به عصر ممالیک مصر و شام ( 767 -837 هَ.ق. ). مولد وی حماة شام ، و از این او را ازراری گویند که در جوانی از فروختن گوی گریبان وجه معاش کردی. ابتدا بقاهره رفت و در دارالانشاء کتابت میکرد.او راست خزانةالادب و غایةالارب در علم بدیع و آن شرح قصیده بدیعیه است که هر بیت آن شامل صنعتی از بدیعباشد و هم نام آن صنعت در آن بیت آمده است. و آنگاه که بارزی ، حامی و برکشنده وی در 830 وفات کرد ابن حجه به وطن خویش بازگشت و در آنجا به سال 837 بمرد.
فرهنگ فارسی
پیشنهاد کاربران
پیشنهادی ثبت نشده است. شما اولین نفر باشید