ابن بروی

لغت نامه دهخدا

ابن بروی. [ اِ ن ُ ب َ رَ ] ( اِخ ) ابومنصور محمدبن محمدبن محمدبن سعدبن عبداﷲ ( 517-567 هَ.ق. ). فقیه شافعی. اصلاً از مردم خراسان. مولد او طوس. در اواخر عمر به بغداد رفته است و علم فقه را در نیشابور یا هرات نزد محمدبن یحیی نیشابوری آموخته ، چندی در مدرسه بهائیه بغداد نزدیک نظامیه تدریس میکرد و در جامعالقصر حلقه مناظره ای داشت که علما و اعیان علم بدانجا گرد می آمدند. و روز پنجشنبه 16 رمضان در بغداد درگذشت و خلیفه مستضی خود بنماز او حاضر شد. کتاب موسوم به المقترح فی المصطلح در علم خلاف از اوست. ( ابن خلکان ).

فرهنگ فارسی

فقیه شافعی اصلا از مردم خراسان

پیشنهاد کاربران

بپرس