ابن بَرّاج طرابلسی، عبد العزیز ( ـ طرابلس ۴۸۱ق)
فقیه امامی. در مصر زاده شد و چون دیرزمانی قاضی طرابلس شام بود به طرابلسی آوازه یافت. پیرو مکتب فقهی و از شاگردان سیدمرتضی علم الهدی در بغداد، و همچنین شاگرد و هم درس و دوست شیخ طوسی و نمایندۀ او در شام بود. فقیهان وقتی «قاضی» می گویند منظور اوست. در فقه اهل استدلال بود و به خبر واحد عمل نمی کرد. قواعد کلی قرآنی، احادیث مسلم و اجماع، ادلۀ استنباط درنظر او بودند. او به اتمام نماز در حرم امامان (ع) عقیده داشت. حسکا بن بابویه، عبدالرحمان نیشابوری خزاعی، عبدالجبار مقری رازی، ابوجعفر محمد حلبی و قاضی ابن ابی کامل طرابلسی از شاگردان او بودند. تألیفاتش همواره مورد توجه فقیهان امامیه بوده است. از آثار اوست: الجواهر؛ المهذّب؛ شرح جُمَل العلم و العمل.
فقیه امامی. در مصر زاده شد و چون دیرزمانی قاضی طرابلس شام بود به طرابلسی آوازه یافت. پیرو مکتب فقهی و از شاگردان سیدمرتضی علم الهدی در بغداد، و همچنین شاگرد و هم درس و دوست شیخ طوسی و نمایندۀ او در شام بود. فقیهان وقتی «قاضی» می گویند منظور اوست. در فقه اهل استدلال بود و به خبر واحد عمل نمی کرد. قواعد کلی قرآنی، احادیث مسلم و اجماع، ادلۀ استنباط درنظر او بودند. او به اتمام نماز در حرم امامان (ع) عقیده داشت. حسکا بن بابویه، عبدالرحمان نیشابوری خزاعی، عبدالجبار مقری رازی، ابوجعفر محمد حلبی و قاضی ابن ابی کامل طرابلسی از شاگردان او بودند. تألیفاتش همواره مورد توجه فقیهان امامیه بوده است. از آثار اوست: الجواهر؛ المهذّب؛ شرح جُمَل العلم و العمل.