ابن باذش

لغت نامه دهخدا

ابن باذش. [ اِ ن ُ ذِ ] ( اِخ ) ابوجعفر احمدبن علی بن احمدبن خلف غرناطی ( 491-540 هَ.ق. ). ادیب نحوی اندلسی. در کشور خویش شهرتی داشته و کتاب اقناع در قراآت از اوست. و پدرش علی بن احمد امام جامع غرناطه نیز از علما و ادبای آن ناحیت بوده و بر بسیاری کتب ادب شرح نوشته از آن جمله الکتاب سیبویه و ایضاح و جمل. و در 528 وفات کرده است.

دانشنامه اسلامی

[ویکی فقه] ابن باذش (ابهام زدایی). ابن باذش ممکن است اشاره به اشخاص و شخصیت های ذیل باشد: • ابن باذش ابوالحسن علی بن احمد انصاری غرناطی ، اِبْن ِ باذِش ، ابوالحسن علی بن احمد (شوال ۴۴۴-۱۳ محرم ۵۳۸ق /۱۰۵۳-۱۳ نوامبر ۱۱۳۳م )، ادیب ، لغت شناس ، قاری ، راوی ، محدث و نحوی جیانی الاصل • ابن باذش ابوجعفر احمد بن علی انصاری، اِبْن ِ باذِش ، ابوجعفر، احمد بن علی انصاری (۴۹۱-۵۴۲ق / ۱۰۹۸-۱۱۴۷م )، خطیب ، مقری ، محدث و نحوی
...

پیشنهاد کاربران

بپرس