ابن اَیّوب، جمال الدین عبدالله (۷۸۲ـ قاهره ۸۶۸ق)
پزشک و محدّث شافعی. عبدالله را از آن جهت ابن ایّوب می خوانند که پدربزرگش را به علت مشکلاتی که برایش پیش آمد ایّوب لقب دادند و بازماندگانش را ابن ایّوب می خواندند. در زادگاهش دانش آموخت و قرآن را حفظ کرد. سپس به قاهره رفت و در آن جا از استادانی چون الزیّن عبدالباسط، سعیدالسّعداء، و محمدبن عبدالرحمن سخاوی و دیگران حدیث فراگرفت. برخی از آثار او در داروشناسی و پزشکی عبارت اند از دواءالنفس من النّکس، نشراللّواء فی مقتضی الفصد و الدواء، سیاسة الخَلق بتحسین الخُلق، و سدّ الذرائع من القول بتأثیرالطبائع. پس از درگذشت در قبرستان سعیدالسّعداء دفن شد.
پزشک و محدّث شافعی. عبدالله را از آن جهت ابن ایّوب می خوانند که پدربزرگش را به علت مشکلاتی که برایش پیش آمد ایّوب لقب دادند و بازماندگانش را ابن ایّوب می خواندند. در زادگاهش دانش آموخت و قرآن را حفظ کرد. سپس به قاهره رفت و در آن جا از استادانی چون الزیّن عبدالباسط، سعیدالسّعداء، و محمدبن عبدالرحمن سخاوی و دیگران حدیث فراگرفت. برخی از آثار او در داروشناسی و پزشکی عبارت اند از دواءالنفس من النّکس، نشراللّواء فی مقتضی الفصد و الدواء، سیاسة الخَلق بتحسین الخُلق، و سدّ الذرائع من القول بتأثیرالطبائع. پس از درگذشت در قبرستان سعیدالسّعداء دفن شد.