ابن اَمْشاطی، مظفرالدین محمود (قاهره ۸۱۲ـ۹۰۲ق)
پزشک و فقیه حنفی. در زادگاهش بالید. خاندانش اهل عنیتاب و جد مادری اش در امشاط تجارت می کرده است، از این رو او را عنیتابی یا امشاطی می خوانند. در کنار حفظ قرآن و فراگیری علم فقه، نحو و طلب، علم میقات و مساحت را نزد استادانش فراگرفت. حتی از برخی اجازۀ روایت حدیث گرفت. همراه با آموزش علوم، از به کارگیری برخی فنون نیز غافل نبود، ازجمله این که در جهاد، گلوله های نفتی می ساخت و سپاهیان آن ها را با منجنیق به سوی دشمن پرتاب می کردند. ریاست برخی مدارس را به عهده داشت و به رئیس الاطباء نیز ملقب گردید. همچنین مدتی نیز قضاوت کرد، اما سرانجام طبابت را به دیگر مشاغلش ترجیح داد. به داشتن فضایل اخلاقی مشهور بود. ازجمله آثار اوست: الاسفار فی حکم الاسفار، تأسیس الصّحة، القول السدید فی اختیار الماء و العبید، اثر منظوم و طبی التلویح.
پزشک و فقیه حنفی. در زادگاهش بالید. خاندانش اهل عنیتاب و جد مادری اش در امشاط تجارت می کرده است، از این رو او را عنیتابی یا امشاطی می خوانند. در کنار حفظ قرآن و فراگیری علم فقه، نحو و طلب، علم میقات و مساحت را نزد استادانش فراگرفت. حتی از برخی اجازۀ روایت حدیث گرفت. همراه با آموزش علوم، از به کارگیری برخی فنون نیز غافل نبود، ازجمله این که در جهاد، گلوله های نفتی می ساخت و سپاهیان آن ها را با منجنیق به سوی دشمن پرتاب می کردند. ریاست برخی مدارس را به عهده داشت و به رئیس الاطباء نیز ملقب گردید. همچنین مدتی نیز قضاوت کرد، اما سرانجام طبابت را به دیگر مشاغلش ترجیح داد. به داشتن فضایل اخلاقی مشهور بود. ازجمله آثار اوست: الاسفار فی حکم الاسفار، تأسیس الصّحة، القول السدید فی اختیار الماء و العبید، اثر منظوم و طبی التلویح.